ELİF LEYLA

KÖY FOTOĞRAFLARI

Pakize Yengem ve ben

Aslında annemin yengesi olur kendisi. Çocukken defalarca düzeltmeye çalışmışlığı vardır "İpek çocuum, ben senin yengen mi olurum hiç, büyükanne desene" diye ama alışmışım 'yenge'ye değiştiremedim işte bir türlü. Her neyse..

Çocukken haftasonları ve yaz tatillerinde köyümüze giderdik. Ben anneannemi de çok sevmeme rağmen annemlerle birlikte anneannemlerde kalmayı değil de, yalnız olduğu için acıdığım Pakize Yengemle kalmayı tercih ederdim. Doğrusu hiç de pişman olmazdım gittiğime. Yer yatağında gece sohbetlerimiz vardı iki samimi arkadaş gibi. Mükemmel bir dinleyiciydi. Anlattığım her olayı hatırlaması, bütün arkadaşlarımın ismini bilip tek tek sorması o yaşlarda bile şaşırtırdı beni. Sabah birlikte ekmek yapardık. Ocağın yanında bana da özel yer hazırlar, bir parça hamurla oklava tutuştururdu elime sıkılmayayım diye. O büyük süpürgeyle ben küçükle süpürürdük avluyu. Ben bahçenin onda birini bile süpüremeden o çoktaan işini bitirmiş olurdu ama "yaa ipek sen olmasan ben hayatta bitiremezdim bunca işi" derdi, ben de kek kek inanırdım:) ve acayip önemli hissederdim kendimi. Birlikte incir toplamaya bahçeye, cumaları da pazara giderdik. Maddi imkanı çok kısıtlı olmasına rağmen bana güllü nalınlar, elbiseler alırdı. Her daim mutlu dönerdim pazardan.

Çocukluğumun önemli bir kısmı yanında geçmesine rağmen onun tarafından bir defacık bile kırıldığımı, üzüldüğümü hatırlamam. Bilakis yanında geçirdiğim zamanları hep tebessümle ve yengemin tahammülüne ve sabrına hayran kalarak hatırlarım.

Her yıl yengemi biraz daha küçülmüş ve çökmüş görüp üzülsem de kendisi bunları çok dert ettiği için "iyi gördüm seni yenge maşallah" diye yalan söyleme ihtiyacı hissediyorum. Ne kadar inandırıcı oluyorsa artık. (Ah mümküm olsa hiç düşünmeden seve seve bi 10 kilo verirdim ama..;))

Yaşına ve zayıf bünyesine rağmen her zaman bahçesi düzenli ve bakımlı evi de pırıl pırıldır.

Her yönüyle örnek alınacak özel bir insandır kısacası..